[ Short Fic The Maze Runner ] อาบน้ำหรรษา [ Thominho / Minho x Thomas ]

[Short Fic The Maze Runner] อาบน้ำหรรษา [Thominho / Minho x Thomas] 

Fandom : The Maze Runner

Paring : Minho/Thomas 

Rate : PG

Author : Cocoapun

- เนื้อเรื่องหลักไม่เกี่ยวกับในภาพยนตร์และในหนังสือนะคะ

          ทุ่ง เป็นที่ที่เด็กหนุ่มหลายสิบชีวิตอาศัยอยู่ด้วยกัน ส่วนเหตุผลที่ทุกคนถูกจับมานั้นไม่มีใครรู้ได้ เพราะพอทุกคนฟื้นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นนอกจากชื่อของตัวเอง ทุกๆเดือนจะมีเด็กหนุ่มเพิ่มมา 1 คน และวันนี้ก็เป็นวันที่เด็กหนุ่มคนใหม่จะถูกส่งมาในอีกไม่ช้า

          เสียงกึกกักดังขึ้นเรื่อยๆ เรียกทุกคนให้ไปรวมตัวกันอยู่ตรงหลุ่มที่เป็นที่มาของเสียง นั่นเป็นสัญญาณว่าสมาชิกใหม่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า

          เอาล่ะ ในที่สุดเขาก็มาถึงแล้ว

          "ที่นี่ที่ไหน"

          "ยินดีต้อนรับ เพียก"

          .

          .

          . 

          ผู้มาใหม่ไม่เข้าใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่ มาอยู่นี่ได้ยังไง และถึงแม้เขาจะไม่จักความหมายของคำว่า เพียก แต่เขาคิดว่าไม่น่าจะใช่ความหมายดีแน่ๆ

          "เฮ่ ฉันไม่ใช่เพียกอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันอยากรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย"

          "เอาล่ะเพียก ฉันจะอธิบายให้ฟังคร่าวๆนะ เราเรียกที่นี่ว่าทุ่ง ฉันชื่อนิวท์ ส่วนคนนี้..." นิวท์ชี้ไปทางเด็กหนุ่มตัวโต ผิวสีเข้ม ดูท่าทางโหดไม่เบา "อัลบี เขาเป็นหัวหน้าของเรา ส่วนเรื่องอื่นๆไว้นายค่อยเรียนรู้เอาแล้วกันนะเพียก ตอนนี้ขึ้นมาก่อนเถอะ" นิวท์ยื่นมือไปให้โทมัสจับเพื่อจะได้ขึ้นมาจากกล่อง

          "ไงเพียก ว่าแต่นายชื่ออะไรน่ะ" พอถึงพื้น อัลบีก็ยิงคำถามใส่เขาทันที

          "ฉันชื่อ...โทมัส...คือฉันไม่เข้าใจ ทำไมฉันจำชื่อตัวเองได้แต่จำอย่างอื่นไม่ได้เลย" โทมัสถาม

          "เราทุกคนเป็นเหมือนกันเพียก ฉันจะให้นิวท์พานายไปที่พักก็แล้วกัน"

           

          นิวท์พาโทมัสมายังที่ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นที่นอนของชาวทุ่ง ในนั้นจะมีของจำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตในนี้รวมถึงพวกของใช้ในชีวิตประจำวันอย่างเสื้อผ้าหรือแปรงสีฟัน นิวท์อธิบายถึงสิ่งต่างๆที่จำเป็นต้องรู้ รวมถึงบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปฝึกงานตามแผนกต่างๆ และแนะนำให้โทมัสรู้จักกับชัค เด็กหนุ่มอ้วนๆ ที่ดูแล้วน่าจะอายุน้อยที่สุดในนี้

          "ว่าไงเพียก ฉันชัค ดีใจจริงๆเลยที่นายมา จะได้มีเพียกมาแทนฉันสักที" ชัคพูดยิ้มๆ แสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด

          "โอเค งั้นต่อไปมีอะไรสงสัยก็ถามชัคแล้วกันนะ เพียกนี่รู้ทุกอย่างละมั้ง" พูดจบนิวท์ก็เดินออกไป

          "ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดสักอย่าง" โทมัสพูดขึ้น

          "เดี๋ยวอยู่ไปก็เข้าใจเองแหละ นี่นายหิวมั้ย ฉันจะไปหาฟรายแพนสักหน่อย เขาน่ะทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลย"

          "ไปเถอะ ฉันไม่หิว"

          ชัคเดินออกไปแล้ว ตอนนี้ทั้งห้องเหลือโทมัสอยู่คนเดียว เขานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นึกถึงคำพูดของนิวท์ที่บอกว่ารอบๆทุ่งเป็นเขาวงกต ห้ามใครเข้าไปทั้งนั้นยกเว้นพวกนักวิ่ง ชักจะสงสัยแล้วสิว่าในนั้นมีอะไร เขาคิด

          กลางดึก

          หลังจากจบปาร์ตี้ฉลองน้องใหม่ทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนตามที่ประจำของตัวเอง ที่นอนของโทมัสนั้นก็อยู่ข้างๆชัค ซึ่งตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว โทมัสแอบย่องออกไปจากที่พักอย่างเบาที่สุด เขาอยากไปดูเขาวงกตนั้นใกล้ๆว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่ ถึงแม้ตอนนี้ทางเข้าเขาวงกตขะปิดลงแล้ว แต่ก็ขอให้เขาได้สำรวจอะไรหน่อยเถอะ เพราะตั้งแต่เย็นชัคก็ตามติดเขาแจ จะให้พาไปดูเขาวงกตก็ไม่พาไป อ้างแต่ว่าจะบอกนิวท์ๆ เหอะ ไม่เห็นจะกลัวซักนิด

          พอเดินเข้ามาใกล้ๆอย่างนี้แล้วโทมัสก็พบว่าเขาวงกตยั้นมีขนาดใหญ่มาก แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปได้ใกล้กว่านี้ ก็มีคนเข้ามาขัดเสียก่อน

          "เฮ้ย ไอ้เพียกหน้าปลวก นั่นแกจะทำอะไรน่ะ" เสียงตะโกนดังมาจากข้างหลังของโทมัสทำให้เขาต้องหันไปมอง คนที่กำลังวิ่งเข้ามานั้นคือ มินโฮ เป็นนักวิ่ง ถามว่าทำไมเขาถึงรู้น่ะเหรอ ก็ชัคไงล่ะ

          "เอ่อ...ฉันแค่...นอนไม่หลับน่ะ" บ้าเอ๊ย เป็นข้ออ้างที่ห่วยแตกที่สุด เขาคิดในใจ

          "คิดว่าฉันจะเชื่อเรอะ นิวท์ไม่ได้บอกหรือไงว่าอย่ามาแถวนี้น่ะ ไม่รู้หรือไงว่าเขาวงกตนี่น่ะมันอันตราย ดีนะว่าปิดอยู่ ไม่งั้นนายอาจโดนโศกาต่อยได้" มินโฮพูดเสียงดุๆ พร้อมเดินเข้ามาประชิดแล้วคว้าจับข้อมือของโทมัสไว้โดยทีาเขาแทบไม่ทันได้ตั้งตัว "ไป เดี๋ยวฉันจะพานายกลับไปนอนเอง" แล้วคนตัวสูงก็กึ่งลากกึ่งจูงเด็กใหม่ให้กลับไปยังที่พัก แต่คนที่ถูกลากก็ยื้อข้อมือเอาไว้

          "เดี๋ยวสิ ฉันขอเข้าไปใกล้ๆกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ"

          "ไม่! นายต้องกลับไปนอนเดี๋ยวนี้ โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันตื่นมาเจอเนี่ย ถ้าเป็นคนอื่นมีหวังนายโดนสอบสวนยาวแน่ไอ้หน้าปลวก" มินโฮทำหน้าดุยิ่งกว่าเดิม ทำให้โทมัสไม่กล้าจะเถียงอะไร แล้วยอมเดินกลับไปด้วยดี อ่า...จริงๆเรียกว่าเดินกลับด้วยคงไม่ถูดสักเท่าไหร่ ต้องเรียกว่า ถูกลากกลับไปด้วย น่าจะตรงที่สุด          

          "โอเค นอนก็ได้ งั้นนายก็ปล่อยมือฉันได้แล้ว ฉันไม่หนีไปไหนหรอกน่า"

          "ไม่ อย่าพูดมากได้มั้ย รีบๆเดินซะก่อนที่ทุกคนจะตื่นมาเห็น"


           โทมัสไม่เข้าใจว่าทำไมทุกๆคนต้องไม่อยากเข้าใกล้เขางวกต แล้วเจ้าโศกานี่มันหน้าตาเป็นยังไงก็ไม่มีใครเคยเห็นอีก หรือว่าเขาจะถามมินโฮดี


           ปากไวกว่าความคิด


          "นี่มินโฮ โศกามันหน้าตาเป็นไงเหรอ"


          "นายจะอยากรู้ไปทำไม" เอาอีกแล้ว มินโฮชอบทำเสียงดุอยู่เรื่อย


          "ก็แค่อยากรู้ แต่ไม่อยากรู้แล้วก็ได้" โทมัสโกหก ความอยากรู้ของเขาไม่มีวันหายไปหรอก


          "เฮ้อ...นายนี่มันถามได้อยู่เรื่อย เอาเป็นว่าโศกามันน่าเกลียดหน้ากลัวจนนายเห็นแล้วอยากอ้วก  แค่นั้นก็พอแล้ว"


          "นี่ๆแล้ว..." โทมัสที่ยังไม่หมดข้อสงสัยกำลังจะถามต่อ แต่ก็โดนขัดโดนคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า


          "เฮ้ย ถามอยู่นั่นแหละ นี่นายเพิ่งมาอยู่ได้ไม่ถึงวันเลยไม่ใช่รึไง เป็นคนอื่นยังนั่งร้องไห้ขี้มูกไหลอยู่เลยมั้ง ให้ตายเหอะ ถ้าอยากรู้นักเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปดูเลยเอามั้ย" มินโฮประชด


           "จะพาไปจริงๆเหรอ ไปๆ" โทมัสที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรเลยก็รีบพยักหน้างึกๆ


           "โอ้ย ฉันประชดเว้ย มีแต่พวกนักวิ่งเท่านั้นแหละที่เข้าไปในเขาวงกตได้ เอาล่ะถึงที่พักแล้วก็รีบนอนซะ แล้วอย่าออกไปเพ่นพ่านที่ไหนอีก เข้าใจมั้ย"


           "อือๆ รู้แล้วล่ะน่า"


          ส่งโทมัสเข้านอนเสร็จมินโฮก็เดินกลับมาที่พักของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าทำไมจะต้องแอบมองเด็กใหม่นั่นตลอดเวลา ตั้งแต่กลับมาจากเขาวงกตแล้ว เขาเด็กใหม่นั่นนั่งอยู่คนเดียว ตอนแรกก็ว่าจะเข้าไปทักแต่นิวท์ก็ดันตัดหน้าเขาไปก่อน เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก จนมาถึงปาร์ตี้รับน้องใหม่ พอได้สังเกตดีๆแล้วเจ้าโทมัสนั่นก็จัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเลยทีเดียว โอเคอาจจะไม่ได้รูปร่างบึกบึนแบบเขาแต่ก็สมส่วน ไม่อ้วนหรือผอมเกินไป แล้วยิ่งตอนได้จับข้อมือขาวๆนั่น ให้ตายเหอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายจะผิวนิ่มได้ขนาดนี้


          แล้วเขาจะมานั่งคิดเรื่องเด็กใหม่ทำไมวะเนี่ย นอนได้แล้วมินโฮ



          เช้าวันต่อมา


          โทมัสตื่นแต่เช้าเพราะคืนแรกของการนอนที่นี่ไม่ได้สะดวกสบายสักเท่าไหร่ แถมเปลแข็งๆยังทำให้เขาปวดหลังอีก    


          อ่า เหนียวตัวชะมัด แถวนี้มีที่อาบน้ำได้ตรงไหนมั่งเนี่ย โทมัสคิด แล้วเหลือบไปเห็นเพื่อนตัวกลมข้างๆที่ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่


          ชัคก็คงจะรู้สินะ


          "เฮ้ชัค ชัค ที่อาบน้ำอยู่ตรงไหนน่ะ ชัคตื่นก่อนได้มั้ย" โทมัสเขย่าตัวชัคเบาๆ


          "หือ อะไรนะ ทำไมนายตื่นเร็วจัง ฉันยังง่วงอยู่เลย"


          "ฉันจะไปอาบน้ำ ที่อาบน้ำอยู่ตรงไหน"


          "อ๋อ เดินไปทางขวานะ เข้าไปในป่านิดนึง ตรงนั้นจะมีชาวเวอร์อยู่ เป็นของสมนาคุณจากคนที่ส่งเรามาอยู่ที่นี่น่ะ" พูดจบชัคก็ล้มตัวนอนต่อทันที


          โทมัสหยิบเสื้อผ้าและอุปกรณ์ก่อนจะเดินมาตามทางที่ชัคบอก


           มีชาวเวอร์จริงๆด้วยสินะ


           เช้าตรู่แบบนี้ยังไม่มีใครตื่นมาอาบน้ำเลยสักคน โทมัสจัดการถอดเสื้อผ้าออกจนหมด แน่ล่ะเขาจะต้องอายอะไรในเมื่อทุ่งนี้มีแต่ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น


           เฮ้อ...สบายตัวจังเลย


          โทมัสที่อาบน้ำจนเพลินไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีคนตื่นเช้าอีกคนที่กำลังจะเข้ามาอาบน้ำเหมือนกันแต่เห็นร่างเรือนร่างขาวเนียนข้างหน้าเลยอดมองไม่ได้  


           บ้าเอ๊ย!


           "เอ่อ..." มินโฮเอ่ยขึ้นทำให้คนอาบน้ำอยู่รู้สึกตัวและทำหน้าเลิกลัก "ตื่นเช้าดีนี่"


          "อ่ะ...อื้ม ยังไม่ค่อยชินน่ะ นายจะมาอาบน้ำเหรอ ฉันอาบเสร็จพอดีเลย" อาบเสร็จที่ไหนกันล่ะ เขาเพิ่งจะเริ่มฟอกสบู่เอง แต่จะให้อยู่ต่อก็ไม่ไหวหรอกนะ ก็สายตาของมินโฮน่ะมัน...ทำให้เขาหน้าร้อนไปหมด อีกทั้งร่างสูงยังนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวปกปิดท่อนล่างไว้ผืนเดียว เผยให้เห็นกล้ามท้องที่สมบูรณ์แบบ


          อ่า...หน้าร้อนอีกแล้ว เป็นอะไรไปนะโทมัส    


          "งั้นฉันไป..."


          ด้วยความที่รีบเดินจนเกินไปที่พื้นยังทั้งเปียกอยู่ทำให้โทมัสทรงตัวไม่ได้จนเสียหลัก เห็นท่าไม่ดีมินโฮจึงรีบวิ่งเข้ามาเพื่อจะรับตัวโทมัสเอาไว้ไม่ให้ล้ม แต่กลับกลายเป็นว่าดันล้มด้วยกันทั้งคู่ ทำให้ตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่าของโทมัสนอนทับอยู่บนตัวของมินโฮเรียบร้อย


          "เฮ้ เป็นอะไรหรือเปล่า นายไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย" ตอนนี้โทมัสลืมเรื่องที่เขาไม่ได้ใส่อะไรไปแล้ว สมองคิดอยู่แต่ว่าคนที่มาช่วยรับเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า


          "เอ่อ...ไม่ๆ ฉันโอเค แต่ว่านายเอ่อ..." มินโฮพูดพลางเหลือบตามองด้านล่าง ทำให้โทมัสรู้สึกตัว


          "อ๋อ นายคงหนักสินะ โทษทีๆ" โทมัสลุกขึ้นยืน ทำให้มินโฮมองเห็นร่างกายของเขาได้เต็มตา


          นี่เขาไม่รู้เลยใช่มั้ย ว่าที่ทำอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าการ อ่อย


           "เอ่อ...ฉันว่านายไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนดีกว่ามั้ย" มินโฮว่าพลางก้มหน้าลง พยายามไม่มองเรือนร่างขาวเนียนของคนตรงหน้า และอีกอย่างนึงก็คือเขาไม่อยากให้โทมัสเห็นว่าเขาทำสีหน้ายังไงเนี่ยสิ


           คำพูดของมินโฮทำให้โทมัสเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขากำลังยืนแก้ผ้าอยู่


           "เฮ้ ผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นเป็นไรเลย...ใช่มั้ย" โทมัสพยายามพูดกลบเกลื่อนความอายของตัวเองและรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว


          "เอ่อ...งั้นฉันไปปลุกชัคก่อนดีกว่า ไม่รู้ป่านนี้ตื่นหรือยัง"  พูดจบโทมัสก็รีบก้มหน้าเดินออกไป แต่ก็ระวังไม่ให้ลื่นล้มอีก


          มินโฮที่ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะอยู่คนเดียวแต่เรือนร่างของโทมัสยังติดตาอยู่ ทำให้อะไรบางอย่างในร่างกายมันพลุ่งพล่าน ตามประสาชายหนุ่ม


          สาบานได้ว่าเขาไม่เคยคิดลามกกับร่างกายของผู้ชายด้วยกันเลย แต่กับโทมัสมันเป็นอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่น ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม


          เฮ้อ...สงสัยคงต้องรีบอาบน้ำแล้วออกไปวิ่ง จะได้เลิกคิดถึงเรื่องนั้นสักที

------------------------------------------ 

จบจ้า

ฟิคนี้เกิดจากควาฟินส่วนตัวล้วนๆ ตอนแต่งนี่เริ่มไม่แน่ใจว่านี่คือคาแรคเตอร์โทมัสหรือชัคกันแนะ เอาเถอะ 555555

ส่วนชื่อเรื่องก็ สิ้นคิดมาก

เจอกันวันอยากแต่งต่อ