ข้อแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า
Type : Short Fic
Fandom : Kuroko no Basuke
Paring : Aomine x Kuroko / AoKuro / ฟ้าดำ
Rate : PG-13
Author : Cocoapun
อาโอมิเนะ ไดกิ เด็กหนุ่มม.ปลายที่ไม่ว่าใครๆก็ต้องรู้จัก เพราะเขาทั้งหน้าตาดี เรียนเก่ง แถมยังเล่นกีฬาเก่งอีกด้วย ดูเหมือนอะไรๆก็ดูจะเพอร์เฟ็คไปเสียหมด จนสาวๆ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต่างพากันมีใจให้เขากันมากมาย แต่อาโอมิเนะคนนี้นั้นไม่ได้สนใจใครเลย คนที่เขาให้ความสำคัญด้วยก็มีแต่...
"อาโอมิเนะคุง ว่างหรือเปล่าครับ" คุโรโกะ เท็ตสึยะ เพื่อนบ้านของอาโอมิเนะเดินเข้ามาในห้องนอนของเขาขณะที่เจ้าตัวกำลังอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบคณิตศาสตร์วันจันทร์ที่จะถึงนี้
"ก็ว่าง แต่นายเข้ามาได้ยังไงน่ะเท็ตสึ" เจ้าของห้องถามด้วยความสงสัย
"คุณแม่ของนายให้ผมขึ้นมา คือผมมีเรื่องอยากรบกวนหน่อย ไม่ร้ว่าอาโอมิเนะคุงจะสะดวกหรือเปล่า"
"อ่า นายมีอะไรเหรอ" อาโอมิเนะถามด้วยความสงสัย เพราะปกติคุโรโกะนั้นแทบจะไม่เคยขอความช่วยเหลือจากเขาเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม อะไรที่คุโรโกะเอ่ยปากขอมันต้องเป็นสิ่งที่สำคัญมากแน่ๆ
"คือ... ผมอยากให้อาโอมิเนะคุงช่วยสอนสถิติหน่อยได้ไหมครับ คือผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่ถ้าอาโอมิเนะคุงไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ"
"แล้วถ้าฉันไม่สอน นายจะว่าไง" อาโอมิเนะแกล้งพูดลองใจ
"ผมก็คงต้องลองไปถามคางามิคุงดู แต่อาจจะต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนสักหน่อย เขาถึงจะยอมสอน"
"อะไรแลกเปลี่ยน แลกเปลี่ยนอะไร?!" อาโอมิเนะพูดพร้อมจ้องเขม็งไปที่เด็กหนุ่มผมฟ้าตรงหน้า
"ก็คางามิคุงเขาชอบมาขอหอมแก้มผมอยู่เรื่อย บางทีถ้าผมยอมให้เขาหอมเขาอาจจะยอมสอนก็ได้" พูดจบคุโรโกะก็เดินก้มหน้าไปเพื่อจะออกจากห้อง
"เห้ยๆ หยุดเลย" ร่างสูงรีบคว้าเอวคนที่กำลังจะเดินออกไปไว้ก่อน "ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น จะไปให้มันสอนทำไม ไอ้หัวแดงนั่นมันโง่จะตายไม่รู้เหรอ"
"ก็ในเมื่อนายไม่อยากสอน ผมก็ต้องไปหาคนอื่น"
"แล้วฉันบอกเหรอฮะว่าไม่อยากสอน คิดเองเออเองทั้งนั้น"
"ก็..."
"พอเลยๆ เลิกพูดแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะไป เดี๋ยวฉันลงไปถามแม่ก่อนว่ามีอะไรให้กินหรือเปล่า"
"ขอบคุณครับ" คนตัวบางส่งยิ้มน้อยๆให้เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า โดยที่ไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นทำให้อีกคนใจเต้นเร็วจนแทบไม่เป็นจังหวะ
"เออๆ รู้แล้วน่า" อาโอมิเนะรีบเดินออกจากห้องทันทีเพราะกลัวคนตัวเล็กจะได้ยินเียงหัวใจที่มันเต้นรัวอยู่ในอกเขาตอนนี้...
-------------------------------------
"นี่ฉันบอกไปตั้งหลายรอบแล้วนายยังจำสูตรไม่ได้อีกเหรอ นี่นายได้เข้าเรียนหรือเปล่าเนี่ย" อาโอมิเนะถามเพราะเขาอยู่คนละห้องกับคุโรโกะ
"ก็ตอนเรียนเรื่องนี้ผมหลับอยู่นี้ครับ"
"โอ้ยฉันอยากจะบ้า งั้นลองทำโจทย์ดูแล้วกัน เดี๋ยวทำไปเรื่อยๆก็น่าจะจำได้เอง ตรงไหนไม่เข้าใจฉันจะอธิบายให้"
"เอางั้นก็ได้ครับ"
ระหว่างที่คุโรโกะกำลังตั้งใจทำข้อสอบอยู่นั้นอาโอมิเนะเองก็เผลอแอบมองหน้าคนข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว คุโรโกะน่ะเป็นคนที่หน้าตาน่ารักไม่หยอกเลย ตัวเองมีคนมาจีบตั้งหลายคนแต่กลับมองไม่ออกว่าพวกนั้นมาจีบ เขาต้องเป็นคนคอยกันตลอด คนใสซื่ออย่างคุโรโกะน่ะตามไม่ค่อยทันคนอื่นหรอก
มองต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงริมฝีปากเล็กน่ารัก จนคนแอบมองนั้นอยากจะจับมากัดเล่นสักทีสองที แต่นั่นก็เป็นได้แค่ความคิด เมื่อสังเกตดูดีๆ อาโอมิเนะก็เพิ่งเห็นว่าวันนี้คุโรโกะใส่เสื้อกล้ามมา และด้วยความที่คุโรโกะตัวเตี้ยกว่าเขาอยู่มาก เมื่อมองจากมุมที่สูงกว่านี้ทำให้เขาเห็นไปถึงเนินอกขาวของคนตัวบาง
อ่า... นี่นายคงไม่รู้ตัวสินะว่ากำลังยั่วฉันอยู่น่ะเท็ตสึ เขาคิดในใจ
ก่อนจะได้จินตนาการไปถึงไหนต่อไหน คนตัวเล็กก็โพล่งขึ้นมาซะก่อน
"นี่! นายดูข้อนี้สิโจทย์มันผิดหรือเปล่า ไม่ได้ให้ค่าเฉลี่ยเลขคณิตมาแล้วฉันจะหามัธยฐานได้ไง" พูดพร้อมกับยื่นกระดาษข้อสอบให้อาโอมิเนะทันที
"เอ่อ... อันนี้มันเป้นข้อมูลแจกแจงความถี่ ไม่ต้องใช้ค่าเฉลี่ยเลขคณิตก็ได้ นายลองกลับไปดูสูตรดีๆสิ"
"จริงด้วยสิ ผมนี่ความจำแย่ชะมัดเลย"
"เอางี้ ฉันมีวิธีที่จะทำให้นายจำสูตรได้แม่นๆ แต่ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนะ สนใจหรือเปล่า" อาโอมิเนะเริ่มความคิดเจ้าเล่ห์
"เอาสิครับ จะสอบวันจันทร์นี้อยู่แล้วแต่ผมยังจำอะไรไม่ค่อยได้เลย อาจารย์ก็ออกข้อสอบโหดมากด้วย ว่าแต่ผมต้องทำอะไรมั่งครับ" คุโรโกะตอบอย่างไม่มีความลังเลใจ ณ ตอนนี้ไม่ว่าจะต้องแลกอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น เพราะถ้าทำข้อสอบครั้งนี้ไม่ได้ นั่นหมายถึงเกรดของเขาก็จะยิ่งต่ำลงไปอีก (จากเดิมที่ต่ำอยู่แล้ว)
"ฉันจะให้นายทำโจทย์แบบนี้เหมือนเดิมแหละ เพียงแต่ว่าถ้าทำผิดหนึ่งข้อนายจะต้องให้ฉันหอมแก้มหนึ่งที ตกลงไหม" คนตัวสูงยิ้มอย่างมีเลศนัย
"อะไรกัน แบบนี้ผมก็เสียเปรียบแย่สิ ไม่เห้นมันจะช่วยให้จำสูตรได้ตรงไหนเลย" คุโรโกะแย้ง
"ช่วยสิ เดี๋ยวฉันจะให้เวลานายท่องสูตรแป๊บนึง แล้วค่อยเริ่มทำข้อสอบใหม่"
"แล้วมันจะช่วยได้ยังไงครับเนี่ย" คนตัวเล็กยังไม่หมดความสงสัย
"นายก็ไม่อยากโดนฉันหอมแก้มใช่ไหมล่ะ ถ้างั้นสมองนายมันก็จะสั่งว่าให้รีบจำสูตรให้ได้จะได้ไม่โดนฉันหอมแก้ม หรือว่านายอยากโดนล่ะ"
"ไม่ครับ!" คุโรโกะส่ายหน้ารัวๆ
"งั้นก็รีบจำเข้าสิ"
คุโรโกะรีบก้มหน้าไปอ่านหนังสือทันที จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความชั่วร้ายของคนตรงหน้า
-----------------------------------------
"ผิดทั้งหมด 2 ข้อ ถือว่าทำได้ดีขึ้นเยอะมากเลยนะเนี่ย" อาโอมิเนะส่งกระดาษแบบฝึกหัดคืนให้คุโรโกะ อันที่จริงเขาแอบผิดหวังนิดนึงแฮะ อยากจะหอมแก้มคุโรโกะมากกว่านี้สักหน่อย
"เอ่อ... ตอนนี้ผมว่าผมพอเข้าใจแล้ว งั้นผมกลับบ้านเลยแล้วกันนะครับ ออกมานานแล้วเดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วงเอา" คุโรโกะรีบพูดก่อนจะเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยวสิเท็ตสึ ลืมข้อตกลงของเราไปแล้วเหรอ" แต่คนตัวโตก็ยังความแขนเขาไว้ได้ทัน
"อ่า... ไม่นี่ครับ ก็อาโอมิเนะคุงสัญญาว่าจะติวสถิติให้ผม ตอนนี้ก็ติวจบแล้ว ก็ไม่มีอะไรแล้วนะครับ"
"จะเล่นแบบนี้เหรอเท็ตสึ" อาโมนิเนะผลักคุโรโกะลงบนเตียงนอนที่อยู่ไม่ไกลจากโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วขึ้นคร่อมคนตัวเล็กทันที
"อะ อาโอมิเนะคุงจะทำอะไรน่ะครับ!"
"ก็ในเมื่อนายคิดจะผิดสัญญา ฉันก็ต้องคิดดอกเบี้ยสักหน่อย" อาโอมิเนะค่อยใช้มือหนึ่งล้วงเขาไปในเสื้อกล้ามตัวโคร่งของคุโรโกะ ส่วนอีกมือก็รวบข้อมือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กไว้เหนือศีรษะ
"ยะ หยุดนะครับ ผ...ผมยอมแล้วก็ได้" คุโรโกะยอมจำนนในที่สุด
"พูดง่ายตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแล้วแท้ๆ ตอนนี้มาให้ฉันหอมแก้มซะดีๆ" อาโอมิเนะพลิกตัวไปนั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้านล่าง และให้คุโรโกะนั่งอยู่บนตักของเขา จากนั้นก็บรรจงฝังปลายจมูกลงบนผิดเนื้อเนียมนุ่มของคนตัวบางที่มีท่าทีขัดขืนเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อเขาสักเท่าไหร่ เมื่อดมกลิ่มหอมจากข้างหนึ่งจนพอใจ ก็เปลี่ยนมาหอมแก้มอีกข้างบ้าง
คุโรโกะที่ตอนแรกไม่ยอมนั้นก็เผลอไผลไปกับสัมผัสอ่อนหวานที่ได้รับจนยอมอ่อนให้อีกฝ่ายในที่สุด วงแขนแกร่งที่อยู่ที่เอวเขาก็กระชับอ้อมกอดให้เข้ามามากยิ่งขึ้น ซึ่งเขาก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไร จะว่าไปเขาไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ
มันช่างเป็นการหอมแก้มที่ดูดพลังงานชีวิตมากจริงๆ...
เมื่อร่างสูงละปลายจมูกออกจากแก้มนิ่มของคนตัวเล็ก ทั้งคู่หันมาสบตากันพอดี ต่างคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไรอยู่พักใหญ๋จนบรรยากาศเริ่มอึดอัด
"เอ่อ.../เอ่อ..."
"ผมว่าผมกลับบ้านดีกว่า/ฉันว่านายกลับบ้านดีกว่า" ทั้งสองเอ่ยออกมาพร้อมกันพอดี
คุโรโกะที่เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นนั่งอยู่บนตักของอีกคนก็รีบลุกขึ้นมายืนข้างเตียงและหยิบข้าวของเตรียมจะกลับบ้าน
"คือ...ให้ฉันเดินไปส่งไหม" อาโอมิเนะถาม
"เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ บ้านผมก็อยู่ข้างๆนี้เอง กลับก่อนนะครับ วันนี้ขอบคุณมากเลยที่ช่วยติวเลขให้ผม" ยังไม่ทันที่เจ้าของห้องจะเอ่ยอะไรออกมา คุโรโกะก็วิ่งออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้อีกคนนั่งยิ้มอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงก่อนจะเริ่มคิดแผนว่าถ้าครั้งหน้าคุโรโกะมาขอให้ติวอีกจะใช้ข้ออ้างอะไรดี แต่ยังไม่ทันจะนึกแผนอะไรออก คนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้ก็โผล่หน้าเข้ามาอีกครั้งพร้อมเอ่ยว่า...
.
.
.
.
.
.
.
.
"ผมว่าครั้งหน้า ผมไปให้คางามิคุงติวให้ดีกว่าครับ"
- จบ -
Talk Talk
เห้ยอยู่ดีๆก็อยากแต่งฟิคทั้งๆ ที่ตัวเองจะมีสอบเลขอีกสองวัน
บอกเลยว่าต้องการติวเตอร์แบบอาโอมิเนะคุงมาอยู่ข้างบ้านมาก /สิงน้องดำแป๊บ
ฟิคนี้ก็เหมือนจะมีสาระนิดนึงนะ 55555555
..ไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า..
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ
.
.
.
เม้นให้เค้าด้วยนะ ><
